Έλαμψαν διά της απουσίας τους οι τοπικοί άρχοντες στις εκδηλώσεις μνήμης για την καταστροφή της Μικράς Ασίας

 Την μνήμη των προγόνων τους που «ξεριζώθηκαν» το 1922 από την Μικρά Ασία και μετά από πολλούς αγώνες και κακουχίες κατάφεραν να βρουν νέα πατρίδα, σε διάφορες πόλεις ανά την Ελλάδα, τίμησαν την Κυριακή οι Μικρασιάτες κάτοικοι του Νομού Ροδόπης. Η απουσία των τοπικών αρχόντων και η παρουσία εκπροσώπων σχολιάστηκε αρνητικά. 91 χρόνια κλείνουν φέτος από τον τραγικότερο Σεπτέμβρη του Ελληνισμού, εκείνον τού 1922 και της μικρασιατικής καταστροφής. Και δυστυχώς αυτό που πρέπει να ομολογηθεί, είναι ότι η Ροδόπη και οι κάτοικοί της, που ένα σημαντικό μέρος τους κατάγεται από τα απέναντι μικρασιατικά παράλια, εγγόνια όντες εκείνων των «άγιων» προσφύγων, δεν τιμά καταπώς πρέπει την επέτειο. Μήδε μια εκδήλωση δεν έχει προγραμματισθεί, μόνο αυτό το κλασσικό μνημόσυνο για την επέτειο από το οποίο όλοι έλαμψαν δια της απουσίας τους, δικαιολογημένη και η οργή των Μικρασιατών. 

   Ο κ. Ιωάννης Κοσμίδης από τους ελάχιστους μικρασιάτες παραβρισκόμενους στις δηλώσεις του ανέφερε ότι  «ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς Καππαδόκων, η μητέρα μου γεννήθηκε στην Αρκαδιούπολη, ήρθαν εδώ πρόσφυγες η μητέρα μου το 1924 και ο πατέρας μου το 1926, εγώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και έκανα οικογένεια εδώ. Η μέρα αυτή είναι πραγματικά ήμερα μνήμης και όσοι δεν γνωρίζουν για τις χαμένες πατρίδες δεν μπορούν να ομιλούν και δεν μπορούν να μιλούν γιατί δεν έχουν ζήσει αυτά τα γεγονότα από πάρα πολύ κοντά». «Εγώ είχα αδερφή παντρεμένη στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν η πρώτη γυναίκα που απέλασαν το 1964, την κλείσανε στην φυλακή και μετά την απέλασαν, κράτησαν τον άντρα της στην Κωνσταντινούπολη και τον γιο της και την στείλανε μόνη της, εγώ προσωπικά πήγα και την παρέλαβα από το Πύθιο» δήλωσε και πρόσθεσε ότι  «Όποιος δεν τα έχει ζήσει δεν μπορεί να έχει μέσα του απωθημένα από αυτήν την κατάσταση».  «Η Ελλάδα δυστυχώς δεν διέθετε πολιτικούς μεγάλης εμβέλειας, όταν συνδιαλεγόταν ο Βενιζέλος με τον Κεμάλ Αττατούρκ, του είχε πει ένας Κωνσταντινοπολίτης ότι για να συνδιαλεγείς με τον Κεμάλ θα πρέπει να έχεις μαζί σου δύο Κωνσταντινοπολίτες διανοούμενους . Όταν ο Νεοκλής Σαρρής, ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, ήταν από την Κωνσταντινούπολη και έλεγε τόσα πράγματα ο άνθρωπος που θα έπρεπε αυτό το ανελέητο ελληνικό κράτος να τον έχει στις εκάστοτε κυβερνήσεις υπουργό εξωτερικών, δυστυχώς ο άνθρωπος πέθανε με την πικρία» υποστήριξε και συμπλήρωσε ότι  «Ακόμη και αυτή την στιγμή γίνονται πολλά πίσω από την πλάτη μας, για την Θράκη μας, για αυτήν την πατρίδα που ακόμη και σήμερα ο κ. Αυτιάς  λέγοντας τους νομούς που θα πάρουν το επίδομα για την θέρμανση, παρέκαμψε την Θράκη και δεν την ανέφερε.  Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που διοικούν και βρίσκονται στην Αθήνα και προέρχονται από όλη την Ελλάδα, την Θράκη την έχουν παραπεταμένο παιδί, είναι βρώμικα υποκείμενα».  

    «Πριν από λίγες ημέρες είδα αυτήν την τελετή να γιορτάζεται στην Νίκαια και είδα μια υπέροχη τελετή» τόνισε και συμπλήρωσε ότι «δυστυχώς εδώ, όπως και στην γιορτή του Παύλου Μελά, το ίδιο συμβαίνει κάθε χρόνο,  ούτε ομιλητή  ούτε τίποτα.  Το πρόγραμμα αυτό για μένα δεν ήταν τίποτα, διότι άλλα έλεγε και άλλα παρουσιάστηκαν μέσα στην εκκλησία και λυπάμαι πάρα πολύ. Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια την μη παρουσία των επισήμων αρχών σε τέτοιες τελετές και αυτό για μένα είναι απαράδεκτο, όταν το υπογράφει το πρόγραμμα ο περιφερειάρχης ή ο Δήμαρχος και δεν σέβεται την υπογραφή του να βρίσκεται εδώ για μένα είναι απαράδεκτο.  Όσο και να φωνάζουμε η κατάσταση δυστυχώς παραμένει ίδια, διότι τα τελευταία χρόνια αυτοί που κυβερνούν τον τόπο μας εδώ είναι γεννηθέντες μετά το 1960 και δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου και τον συνομήλικο μου με αυτά τα παιδιά, βρίσκονται εκτός εαυτού, θλίβομαι που τα λέω αυτά τα πράγματα αλλά πρέπει να τα πω, δεν ανέχομαι εγώ να βάζει ο άλλος την υπογραφή του και να μην παρίσταται εδώ».  Ερωτηθείς για το που αποδίδει την μη παρουσία των τοπικών αρχών σημείωσε ότι «δεν ξέρω, πιθανών να έχουν άλλες υποχρεώσεις, ο περιφερειάρχης έχει και ευθύνη από την Δράμα μέχρι τον Έβρο και σίγουρα έχει πολλές υποχρεώσεις αλλά ο δήμαρχος έπρεπε τουλάχιστον να είναι εδώ».    

    Αναφορικά με τον χαρακτηρισμό «χαμένες πατρίδες» υπογράμμισε ο κ. Κοσμίδης ότι δεν δέχεται τον χαρακτηρισμό αυτό και πρόσθεσε ότι «είναι ζωντανές πατρίδες και μνήμες, μνήμες, τις οποίες θα πρέπει ο κάθε έλληνας έστω και αν είναι τρίτης γενιάς, παιδιά που γεννήθηκαν από πρόσφυγες και έβαλαν και τέταρτη γενιά στην Κομοτηνή και στην Θράκη δεν θα έπρεπε να λένε χαμένες πατρίδες είναι απαράδεκτο, γιατί χαμένες πατρίδες δεν υπάρχουν. Οι τελευταίοι Κωνσταντινοπολίτες το 1934 ποτέ δεν είχαν αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα και δεν αποκτούσαν ελληνική υπηκοότητα οι κάτοικοι Ίμβρου, Τενέδου και Κωνσταντινουπόλεως κ.α., αυτοί οι άνθρωποι είχαν πάντοτε την ξένη υπηκοότητα διότι ευελπιστούσαμε και ευελπιστούμε ακόμη ότι κάποτε μπορεί να γυρίσουμε εκεί γι’αυτό λέω ότι δεν είναι χαμένες πατρίδες».  

    Όσον αφορά το σήμερα και ερωτηθείς για το αν επισκέπτεται το σπίτι του στην Τουρκία ο κ. Κοσμίδης επισήμανε ότι «Πηγαίνω καμία φορά στην Κωνσταντινούπολη στο σπίτι του πατέρα μου, τις γιαγιάς μου και θλίβομαι γιατί οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη δώσανε έμφαση έξω από την πόλη και το κέντρο που ήταν οι Έλληνες και ξηλώνουν ακόμη και τα παράθυρα στην οδό ανεξαρτησίας που ήταν τα παλάτια των ελλήνων που ασχολούνταν με το εμπόριο. Εκεί ήταν οι μεγαλύτεροι επιχειρηματίες της Κωνσταντινουπολέως όπως ο Πελτέκης . προωθήσανε και κάνανε την Κωνσταντινούπολη πέραν αυτού του μεγάλου συνοικισμού. Αν βγαίνατε Κυριακή πρωί από τις εκκλησίες μόνο την ελληνική διάλεκτο θα ακούγατε».   

ΚΙΝΕΖΟΥ ΜΑΡΙΝΑ