Η παρουσίαση του Β’ Τόμου του Δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ, που αναφέρεται στην περίοδο 1949-1968, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 3 Απριλίου, το απόγευμα στην αίθουσα του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Ροδόπης. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου περίγραψε ο εκπαιδευτικός και μέλος του γραφείου περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης του ΚΚΕ, κ. Τάσος Βλισίδης.
«Για εμάς η ιστορία είναι αδύνατο να γραφτεί με τον ίδιο τρόπο από το θύμα και από το θύτη, από τον εκμεταλλευτή κι από τον εκμεταλλευόμενο», υπογράμμισε ο κ. Βλισίδης, που προσέθεσε ότι «προσπαθήσαμε να δούμε στενά την ιστορία του κόμματός μας από το τέλος του εμφυλίου πολέμου μέχρι τη δωδεκάτη ολομέλεια, που έγινε η διάσπαση με το ΚΚΕ Εσωτερικού, ώστε να βγουν συμπεράσματα πολύ χρήσιμα για το σήμερα, καθώς οι ιστορικές αναλογίες υπάρχουν πάντοτε».
«Ήταν μια έντονη περίοδος», όπως ανέφερε, «με μια σειρά από γεγονότα που πλέον διαστρεβλώνονται έντονα, καθώς βιολογικά αποχωρούν οι πρωταγωνιστές του κόμματός μας εκείνης της περιόδου κι επομένως ο ταξικός αντίπαλος μπορεί να διαστρεβλώνει πολλά γεγονότα, για να βγάζει συμπεράσματα αντίθετα από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης». «Είναι μια περίοδος έντονων αντιπαραθέσεων και μέσα στο κόμμα μας» και συνέχισε εξηγώντας ότι «εκείνη την περίοδο υπήρχαν δυο γραμμές στο επαναστατικό κίνημα. Η γραμμή που έλεγε ότι πρέπει να παλέψει ο λαός και το Κομμουνιστικό Κόμμα, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, για την σοσιαλιστική εξουσία μέσω της επανάστασης και η γραμμή του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, που την εξέφραζαν εκείνη την περίοδο οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, που ανήκαν στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσωτερικού και τώρα στο Συνασπισμό. Δυνάμεις οι οποίες έλεγαν ότι δε γίνεται τίποτα, πρέπει να κυνηγήσουμε μεταρρυθμίσεις και έτσι να πορευτούμε. Μια σειρά από ιστορικά στοιχεία εκείνης της εποχής απορρίπτουν αυτή τη δεύτερη εκδοχή και δικαιώνουν όσους εκείνη την περίοδο, κι από θέση μειοψηφίας ακόμη, υποστήριζαν την επαναστατική γραμμή».
Σωστά, σύμφωνα με τον κ. Βλισίδη, η αποτίμηση αυτής της περιόδου από το ΚΚΕ γίνεται σε μια περίοδο, που η οικονομική κρίση πλήττει τα λαϊκά στρωματά, μια κρίση που όπως σημείωσε, «είναι κρίση συσσώρευσης των κεφαλαίων, ενδογενής δηλαδή αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος, που δεν μπορεί να την ξεπεράσει». «Μπαίνει επιτακτικά μπροστά στο λαό μας», δήλωσε και συνέχισε «κυρίως στην εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, να δουν την άλλη πορεία που έχει ανάγκη ο τόπος για την ανάπτυξή του, για την ειρήνη και την ευημερία».
Επειδή πολύς λόγος γίνεται και σήμερα για το σχέδιο Μάρσαλ, ο κ. Βλισίδης, συσχετίζοντας τις δυο περιόδους βρήκε κοινά στοιχεία αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. «Το σχέδιο Μάρσαλ έχει μια επικαιρότητα», υποστήριξε, «καθώς οι κομματικοί αντίπαλοι του κόμματός μας, η αστική τάξη της χώρας μας, μιλάει για την ανάγκη ενός καινούργιου σχεδίου Μάρσαλ, που θα θέσει τάχα σε κίνηση την οικονομία». «Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό», υποστήριξε, «γιατί οποιοδήποτε σχέδιο ανάλογο με το Μάρσαλ θα είναι για την ενίσχυση αποκλειστικά των θεσμών κυριαρχίας των μονοπωλίων κι όχι για την ανάπτυξη της οικονομίας». «Το ίδιο πρόβλημα έμπαινε και τότε στο λαό μας και στην αστική τάξη», υπογράμμισε, «γιατί υπήρχε μια μερίδα της αστικής τάξης, που έλεγε ότι τα κονδύλια πρέπει να κατευθυνθούν προς την βιομηχανία, για να υπάρξει ανάπτυξη της παραγωγής, κι άλλη μερίδα που έλεγε ότι πρέπει να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς με τον αμερικανικό και αγγλικό ιμπεριαλισμό». «Όμως και οι δυο μερίδες της αστικής τάξης είχαν τον ίδιο στόχο», κατέληξε, «την συσσώρευση κεφαλαίων, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί προς το ξένο κεφάλαιο και να διεισδύουν σε ξένες αγορές, κάτι που τελικά δημιούργησε εν τέλει και τα αδιέξοδα, που συναντάμε και σήμερα».
«Για εμάς η ιστορία είναι αδύνατο να γραφτεί με τον ίδιο τρόπο από το θύμα και από το θύτη, από τον εκμεταλλευτή κι από τον εκμεταλλευόμενο», υπογράμμισε ο κ. Βλισίδης, που προσέθεσε ότι «προσπαθήσαμε να δούμε στενά την ιστορία του κόμματός μας από το τέλος του εμφυλίου πολέμου μέχρι τη δωδεκάτη ολομέλεια, που έγινε η διάσπαση με το ΚΚΕ Εσωτερικού, ώστε να βγουν συμπεράσματα πολύ χρήσιμα για το σήμερα, καθώς οι ιστορικές αναλογίες υπάρχουν πάντοτε».
«Ήταν μια έντονη περίοδος», όπως ανέφερε, «με μια σειρά από γεγονότα που πλέον διαστρεβλώνονται έντονα, καθώς βιολογικά αποχωρούν οι πρωταγωνιστές του κόμματός μας εκείνης της περιόδου κι επομένως ο ταξικός αντίπαλος μπορεί να διαστρεβλώνει πολλά γεγονότα, για να βγάζει συμπεράσματα αντίθετα από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης». «Είναι μια περίοδος έντονων αντιπαραθέσεων και μέσα στο κόμμα μας» και συνέχισε εξηγώντας ότι «εκείνη την περίοδο υπήρχαν δυο γραμμές στο επαναστατικό κίνημα. Η γραμμή που έλεγε ότι πρέπει να παλέψει ο λαός και το Κομμουνιστικό Κόμμα, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, για την σοσιαλιστική εξουσία μέσω της επανάστασης και η γραμμή του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, που την εξέφραζαν εκείνη την περίοδο οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, που ανήκαν στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσωτερικού και τώρα στο Συνασπισμό. Δυνάμεις οι οποίες έλεγαν ότι δε γίνεται τίποτα, πρέπει να κυνηγήσουμε μεταρρυθμίσεις και έτσι να πορευτούμε. Μια σειρά από ιστορικά στοιχεία εκείνης της εποχής απορρίπτουν αυτή τη δεύτερη εκδοχή και δικαιώνουν όσους εκείνη την περίοδο, κι από θέση μειοψηφίας ακόμη, υποστήριζαν την επαναστατική γραμμή».
Σωστά, σύμφωνα με τον κ. Βλισίδη, η αποτίμηση αυτής της περιόδου από το ΚΚΕ γίνεται σε μια περίοδο, που η οικονομική κρίση πλήττει τα λαϊκά στρωματά, μια κρίση που όπως σημείωσε, «είναι κρίση συσσώρευσης των κεφαλαίων, ενδογενής δηλαδή αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος, που δεν μπορεί να την ξεπεράσει». «Μπαίνει επιτακτικά μπροστά στο λαό μας», δήλωσε και συνέχισε «κυρίως στην εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, να δουν την άλλη πορεία που έχει ανάγκη ο τόπος για την ανάπτυξή του, για την ειρήνη και την ευημερία».
Επειδή πολύς λόγος γίνεται και σήμερα για το σχέδιο Μάρσαλ, ο κ. Βλισίδης, συσχετίζοντας τις δυο περιόδους βρήκε κοινά στοιχεία αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. «Το σχέδιο Μάρσαλ έχει μια επικαιρότητα», υποστήριξε, «καθώς οι κομματικοί αντίπαλοι του κόμματός μας, η αστική τάξη της χώρας μας, μιλάει για την ανάγκη ενός καινούργιου σχεδίου Μάρσαλ, που θα θέσει τάχα σε κίνηση την οικονομία». «Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό», υποστήριξε, «γιατί οποιοδήποτε σχέδιο ανάλογο με το Μάρσαλ θα είναι για την ενίσχυση αποκλειστικά των θεσμών κυριαρχίας των μονοπωλίων κι όχι για την ανάπτυξη της οικονομίας». «Το ίδιο πρόβλημα έμπαινε και τότε στο λαό μας και στην αστική τάξη», υπογράμμισε, «γιατί υπήρχε μια μερίδα της αστικής τάξης, που έλεγε ότι τα κονδύλια πρέπει να κατευθυνθούν προς την βιομηχανία, για να υπάρξει ανάπτυξη της παραγωγής, κι άλλη μερίδα που έλεγε ότι πρέπει να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς με τον αμερικανικό και αγγλικό ιμπεριαλισμό». «Όμως και οι δυο μερίδες της αστικής τάξης είχαν τον ίδιο στόχο», κατέληξε, «την συσσώρευση κεφαλαίων, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί προς το ξένο κεφάλαιο και να διεισδύουν σε ξένες αγορές, κάτι που τελικά δημιούργησε εν τέλει και τα αδιέξοδα, που συναντάμε και σήμερα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου