Το έργο «Άντρες μετά μουσικής» της Ελένα Τορνέρο,
παρουσίασε η ηθοποιός Νικολέττα Βλαβιανού στην θεατρική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ
Κομοτηνής, σε ένα κατάμεστο από κόσμο αμφιθέατρο. Στην Κομοτηνή δόθηκαν τρεις
παραστάσεις την Πέμπτη 17, την Παρασκευή 18 και το Σάββατο 19 Ιανουαρίου.
Το έργο
«Άντρες μετά μουσικής» της Ελένα Τορνέρο είναι η ιστορία μιας γυναίκας
(που είναι παρούσα), μερικών αντρών (που είναι απόντες) και των
τραγουδιών που συντρόφεψαν τη ζωή τους. Αλλά ακόμα είναι και μια ιστορία για
τις δεύτερες ευκαιρίες, για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ ή ειπώθηκαν σε
λάθος χρόνο, για μηνύματα που δεν φτάνουν ποτέ, για συμπτώσεις (κωμικές ή
τραγικές), για συμφωνίες και διαφωνίες.
Και
είναι πάνω απ΄ όλα η ιστορία αυτής της καταραμένης, ακατάληπτης
ανθρώπινης μανίας, που είναι ικανή να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο: του έρωτα.
Γιατί οι
άνθρωποι αγαπούν πολύ παράξενα.
Η Πάττυ, μια
γυναίκα γύρω στα σαράντα, δίνει μια τελευταία ευκαιρία στον εαυτό της να
ξορκίσει την κακοδαιμονία που την κυνηγάει στις σχέσεις της με το άλλο φύλο,
και να βρει επιτέλους τον ιδανικό σύντροφο.
Οι
άντρες που πέρασαν από τη ζωή της ζωντανεύουν ανάγλυφα μπροστά μας μέσα από
σπαρταριστές αλλά και συγκινητικές αφηγήσεις και περιστατικά και συνοδεύονται
πάντα από ένα τραγούδι που ολοκληρώνει με καταλυτικό τρόπο την ανάμνηση. Η
Πάττυ διατρέχει ξανά, με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό όλη της την ερωτική
διαδρομή κάνοντας επιλεκτικές ή αναγκαστικές στάσεις στους σημαντικότερους
άντρες σταθμούς, για να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς και να κάνει μια
καινούρια αρχή.
Αγνοεί όμως,
ότι η μοίρα της παίζει διαρκώς ένα πολύ παράξενο παιχνίδι, που θα αιφνιδιάσει
τόσο την ίδια όσο και τους θεατές στο υπέροχα ανατρεπτικό και απροσδόκητο
φινάλε.
Αναφορικά με το έργο η κα. Βλαβιανού τόνισε ότι
«Αυτή η παράσταση έχει μία προϊστορία από την Αθήνα, παίχτηκε στο Μιχάλης
Κακογιάννης στην αρχή, μετά πήγε στο Άνεσις και γενικά είναι μία παράσταση που
μας τη ζητάνε και την έχουμε στη βαλίτσα μας και τη φέρνουμε. Είναι η ιστορία
μιας γυναίκας που η εφηβεία της ήταν στα 80’s, είναι δηλαδή αρκετά κοντά στην
ψυχολογία τη δική μου, γι’ αυτό ακριβώς και το διαλέξαμε το έργο με τη
σκηνοθέτη Λίλλυ Μελεμέ γιατί είναι πολύ κοντινά μου πράγματα, είναι μια χαμένη
εφηβεία, μια γενιά μάλλον παρατεταμένης εφηβείας. Αναπολεί τους άνδρες της ζωής
της που τους συνδέει μαζί με μουσικά κομμάτια εκείνης της εποχής. Κλείνουμε με
ένα ευχάριστο φινάλε επιτέλους το οποίο σηματοδοτεί και όλον το μονόλογο ότι
μια σύμπτωση μπορεί να μας φέρει κοντά στην ευτυχία, ένα τυχαίο γεγονός το
οποίο συμβαίνει στη ζωή της Πάττυ και ελπίζω και στους θεατές».
Μιλώντας για την διαφορά θεάτρου – τηλεόρασης,
ανέφερε σειρές που συμμετείχε και υπογράμμισε ότι «Ναι, «Ο Πέτρος και τα
κορίτσια του» παλιά, «Χάι Ροκ». Είναι μια πολύ διαφορετική διαδικασία. Βέβαια ο
κόσμος μας ταυτίζει πάρα πολύ μ’ αυτό που βλέπει στην τηλεόραση και πάντα κάνουν
τη συγκεκριμένη ερώτηση: ‘Σας μοιάζει ο ρόλος που παίζεται στην τηλεόραση;’
Όχι, καθόλου, θέλω να πω ότι είναι ένας ρόλος, απλά γιατί μπαίνει στα σπίτια
των ανθρώπων νομίζουν ότι είμαστε κάπως έτσι. Το θέατρο από την άλλη μεριά σου
δίνει μεγαλύτερη άνεση για πειραματισμούς, να ψάξεις διάφορα πράγματα, να
ασχοληθείς με πιο μεγάλα κείμενα. Υπάρχει μια διαφορετική ενέργεια, κάθε
παράσταση κάθε μέρα είναι διαφορετική. Εξαρτάται από το κοινό, η ενέργεια του
κοινού έρχεται και αγκαλιάζει την ενέργεια του ηθοποιού και δημιουργείται ένας
σπινθήρας, ηλεκτρική εκκένωση. Μία καινούρια παράσταση κάθε μέρα, αυτό είναι το
ενδιαφέρον του θεάτρου. Η τηλεόραση έχει το ενδιαφέρον ότι υπάρχει μία
αμεσότητα, μία γρηγοράδα, είναι τα αντανακλαστικά σου, ας πούμε κάνεις γυμναστική
και βεβαίως μπαίνεις στο σπίτι όλων των ανθρώπων».
Κληθείς να σχολιάσει το κοινό στην Αθήνα και την
επαρχία και αν είναι απαιτητικό, υποστήριξε ότι
«Πιο απαιτητικοί είμαστε εμείς οι ηθοποιοί από τον εαυτό μας και το
κοινό ξέρει και ακολουθεί».
Ερωτηθείς αν πέθανε η τηλεόραση σημείωσε ότι «Αυτή
τη στιγμή ναι, δηλαδή όσον αφορά το ψυχαγωγικό δε γίνεται καμία καινούρια
δουλειά, ούτε και στα κρατικά κανάλια και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα γιατί
στηρίχτηκαν πολλά χρόνια όλοι στις πλάτες των ηθοποιών, τα διαφημιστικά έσοδα
ήταν από τα σήριαλ που συμμετείχαν ηθοποιοί, οπότε μας άφησαν λίγο μόνους μας
με 92% ανεργία». Ενώ μιλώντας για την ανάκαμψη διευκρίνισε ότι «Νομίζω ότι το
να ανακάμψει κάτι αυτή τη στιγμή, μόνο του δεν γίνεται, δηλαδή η γη είναι καμένη
γύρω - γύρω. Νομίζω ότι αν θα γίνει κάτι θα γίνει συνολικά σε επίπεδο Νότιας
Ευρώπης που θα μπορέσουμε έτσι να ανασάνουμε λίγο κι εμείς γιατί είναι μια
κατάσταση που δεν είναι μόνο δική μας».
Σχολιάζοντας την πολιτικοί, τους πολιτικούς και την
ηθοποιία ανέφερε ότι «Εμείς που είμαστε σε μεγάλη επαφή με τον κόσμο και δεν
είναι τυχαίο που πολλοί ηθοποιοί γίνονται πολιτικοί, όχι μόνο γιατί τους ξέρει
ο κόσμος, γιατί αυτή είναι μια κακία που λένε οι υπόλοιποι, τους ζηλεύουν, απλά
έρχονται συνεχώς σε επαφή, δηλαδή κάθε μέρα ακούν τον κόσμο, είναι μέσα στο
ρυθμό αυτό, είναι σκληρά εργαζόμενος κλάδος, δύο φορές το χρόνο ψάχνει έτσι κι
αλλιώς για δουλειά, ενημερωνόμαστε πολύ, μας αρέσει. Νομίζω ότι οι ηθοποιοί δεν
παίζουν θέατρο όταν κάνουν πολιτική».
ΚΙΝΕΖΟΥ ΜΑΡΙΝΑ
