Η Χρυσή Αυγή δοκιμάζει τα όρια του Συντάγματος

 

Έξι μέλη της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στα κρατητήρια, διατηρώντας τη βουλευτική τους ιδιότητα. Μπορεί να ανασταλεί η βουλευτική αποζημίωση των συλληφθέντων; Είναι δυνατή η διακοπή της κρατικής επιχορήγησης στο κόμμα; Προβλέπεται η λειτουργία της Βουλής με λιγότερους βουλευτές; Θα προκληθούν εκλογές;

Με τη συνδρομή του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης  κ. Αλκή Δερβιτσίωτη παρουσιάζει το διαθέσιμο νομικό οπλοστάσιο αλλά και τα εμπόδια τα οποία καλείται να υπερπηδήσει η κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρωτόγνωρο φαινόμενο να διώκονται για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση στελέχη ενός κόμματος με κοινοβουλευτική παρουσία.

Αναφορικά με το αν μπορεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να τεθεί εκτός νόμου, αν μπορεί ένα κόμμα να χαρακτηριστεί εγκληματική οργάνωση και αν θα μπορέσει να συμμετέχει στις επόμενες εθνικές εκλογές ο κ. Δερβιτσίωτη σημείωσε ότι «Η απάντηση έχει ξεκαθαρίσει μετά από δημόσια συζήτηση που έγινε ήδη από πέρυσι, έχει ξεκαθαρίσει τουλάχιστον στα μυαλά των συνταγματολόγων ότι το πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να διαλυθεί, εκτός και αν αυτοδιαλυθεί, δεν υπάρχει δηλαδή όργανο και διαδικασία που θα απαγγείλει ως κύρωση σε ένα πολιτικό κόμμα την διάλυση του αυτό είναι απόλυτα σαφές από την διάταξη του άρθρου  29». «Ήδη από πέρυσι τον Νοέμβριο θεωρούσαν ότι πέρα της συνταγματικής διαδικασία η οποία δεν προβλέπετε υπάρχει η ποινική διαδικασία έτσι όπως υπάρχει για τον οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη, δηλαδή αν κάποιος παραβεί τον νόμο και υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα διαπιστωθεί σε δημόσια διαδικασία από τον αρμόδιο δικαστικό σχηματισμό εκεί μπορεί να υπάρξει ποινική τιμωρία στην βάση του ποινικού κώδικα και εάν έχουν συμπράξει περισσότεροι έχουμε τις διατάξεις για τις διάφορες μορφές συμμετοχής όποτε αντίστοιχα μπορεί να συμβεί αυτό» τόνισε και ξεκαθάρισε ότι «δεν προβλέπετε διάλυση κόμματος με βάση το άρθρο 29 του συντάγματος. Προβλέπετε διαδικασία τιμωρίας σε κάθε έναν ο οποίος διαπιστώνετε ότι είναι εγκληματίας, άρα ποινική τιμωρία». «Το ερώτημα λοιπόν το οποίον έχουμε είναι το εξής» συνέχισε  «Εάν στο τέλος καταλήξει το αρμόδιο δικαστήριο και πει ότι όντος έχουμε εγκληματική οργάνωση. Αυτός ο χαρακτηρισμός θα συμπαρασύρει για ολόκληρο το πολιτικό κόμμα η απάντηση είναι όχι. Η εγκληματική οργάνωση για να συμπαρασύρει όλο το πολιτικό κόμμα θα πρέπει να πιστοποιηθεί σε όλη την έκταση του πολιτικού κόμματος, εάν δεν διαπιστωθεί αυτό το πράγμα, η εγκληματική οργάνωση θα είναι απλός ένα κομμάτι του κόμματος , οπότε εκεί ανάλογος, προσαρμόζουμε την διαδικασία και την τιμωρία που μπορεί να επιβληθεί. Διαφορετικά θα έχουμε πετύχει μέσω της εφαρμογής του άρθρου 187 του ποινικού κώδικα εκείνο το οποίο δεν μας επιτρέπει το άρθρο 29 του Συντάγματος. Εδώ νομίζω ότι θα πρέπει να είμαστε λίγο φειδωλοί, διότι όντος τα νερά είναι αχαρτογράφητα εντελώς και είναι δυνατόν να έχουμε διάφορες παρανοήσεις».

Ερωτηθείς για το  αν μπορούν να ψηφίσουν οι Βουλευτές μέσα από τα κελία των φυλάκων εφόσον δεν υπάρχει τελεσίδικη δικαστική απόφαση, ο κ. Δερβιτσίωτη εξήγησε ότι «Καταρχάς οδηγηθήκαν εκεί επειδή προφυλακίστηκαν. Η προφυλάκιση γίνετε με όρους του νόμου. Δεν μπορεί κάποιος να προφυλακιστεί αν δεν υπάρχουν οι αρμόδιοι δικαστικοί λειτουργοί να σταθμίσουν και δεν εκτιμήσουν ότι υπάρχει ένα από τα δυο ή και τα δυο δηλαδή ή κάποιος είναι ύποπτος φυγής στο εξωτερικό ή κάποιος είναι ύποπτος τέλεσης νέου εγκλήματος η κατ’ εξακολούθηση ή κατά επανάληψη του ιδίου εγκλήματος αυτό λοιπόν είναι μια στάθμιση την οποία την κάνει ο αρμόδιος δικαστικός λειτουργός έχει την δυνατότητα την διαδικασία να απολογηθεί και να προβάλει τις αντιρρήσεις του ίδιου εγκλήματος αυτό λοιπόν είναι μια στάθμιση έχουμε πλέον πλήρη τήρηση των προθεσμιών που θέτει το ίδιο το σύνταγμα διότι παλαιότερα ποιο παλιά είχαμε διάφορα ζητήματα με αυτό. θέλω να πω ότι είναι μια διαδικασία η οποία είναι περιορισμένη χρονικά εκείνο που θα ενδιέφερε ενδεχομένως είναι πως οδηγηθήκαν βουλευτές στην φυλακή και αν έπρεπε να αρθεί η βουλευτική τους ασυλία». «Η βουλευτική ασυλία είναι τρία πράγματα δεν έχει ένα μόνο περιεχόμενο εκτίνετε σε τρεις διαφορετικές περιοχές» δήλωσε και πρόσθεσε ότι  «Η πρώτη από αυτές είναι το ανεύθυνο του βουλευτή. Το ανεύθυνο του βουλευτή είναι η διασφάλιση του ότι δεν θα διωχθεί για πράξεις ή λόγο που αναπτύσσει κατά την διάρκεια ασκήσεις των καθηκόντων. Αυτό είναι το ανεύθυνο .  Το ακαταδίωκτο είναι ακριβώς όλες εκείνες οι πράξεις οι οποίες δεν ασκούνται εντός των καθηκόντων του και για αυτό το λόγο υπάρχει ακαταδίωκτος μέχρι ότου συναινέσει η βουλή και να τα πράγματα ήταν μέχρι εδώ, θα είχαμε ένα ζήτημα με την παραβίαση του συντάγματος, όμως το ίδιο το άρθρο 62 που μιλάει για το ακαταδίωκτο του βουλευτή λέει ότι δεν απαιτείται άδεια του βουλευτή για τα αυτόφωρα κακουργήματα».

  «Εδώ λοιπόν οι δικαστικοί λειτουργοί που διέταξαν την σύλληψη των βουλευτών. Καταρχάς μπορούν να βασίζονται ασφαλώς στο γράμμα του συντάγματος. Αν το γράμμα του συντάγματος λέει ότι δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα και στο μέτρο που η κατηγορία αφορά σε κακούργημα καλώς έχει εφαρμοστεί το 62 εδώ θέλω να ανοίξω μια παρένθεση και να θυμίσω το εξής. Η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης είναι έγκλημα διαρκές και ως εκ τούτου αυτόφωρο. Το ερώτημα είναι μήπως η έννοια αυτόφωρο έτσι όπως προκύπτει από το χαρακτηρισμό του συγκεκριμένου εγκλήματος ως διαρκούς, δεν είναι ιδία με το αυτόφωρο του συντάγματος. Σε κάθε περίπτωση όμως η γραμματική ερμηνεία ή η ερμηνεία ενός κανόνα δικαίου δεν μπορεί να φτάσει σε άρνηση εκείνου που κατανοεί κάποιος συμφώνα με την γραμματική ερμηνεία, δηλαδή δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε το 62 και να πούμε εδώ ότι το αυτόφωρο εδώ είναι διαφορετικό από το αυτόφωρο του ποινικού κώδικα κ.τ.λ. Χωράει συζήτηση μπαίνουν θέματα ιδίως ας πούμε  αν έρθει ο νομοθέτης και καταστήσει διαρκεί τα μισά εγκλήματα, τα μισά αδικήματα του ποινικού κώδικα, τότε αυτόματος όλα θα είναι αυτόφωρα με αυτήν την διαδικασία. Τότε έχουμε όμως στην πραγματικότητα άρση της προστασίας και του άρθρου 6, που μας αφορά όλους και του 62, είναι ένα ζήτημα αυτό αλλά, στην παρούσα φάση εξακολουθώ να νομίζω  ότι είναι η συμπεριφορά των δικαστικών λειτουργών  που διέταξαν αυτό είναι εντός του γράμματος του συντάγματος άρα λίγα μπορεί να πει κάποιος» υπογράμμισε.

  «Σε θεωρητικό επίπεδο διερεύνησης και  σε επίπεδο το τι πρέπει να γίνει, συζητάμε αλλά αυτό ήταν εν πολύς και σε αδρές γραμμές συμφωνήσαμε το σύνταγμα ερμηνεία» επισήμανε και πρόσθεσε ότι  «Μολονότι επαναλαμβάνω μπορούν να υπάρξουν επιμέρους αντιρρήσεις το ζητάμε. Για λόγους συμπληρωματικούς σας λέω  ότι η τρίτη διάσταση  της βουλευτικής  ασυλίας είναι να αρνηθεί ο βουλευτής να καταθέσει σαν μάρτυρας σε δίκη για αυτά του έχει πει στον λόγο του ή κατά την βουλευτική του δραστηριότητα».

Ενώ αναφορικά με το αν έχουν τα δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι βουλευτές επισήμανε ότι «είναι ένα θέμα διότι η βουλευτική ιδιότητα χάνετε με πολύ συγκεκριμένους τρόπους, αν ο βουλευτής παραιτηθεί, αν ο βουλευτής αποβιώσει ή αν υπάρξει αμετάκλητη καταδίκη από δικαστήριο. Αν υπάρξει αμετάκλητη καταδίκη τότε εάν είναι μεν κακουργηματικού χαρακτήρα, θα έχουμε και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων οπωσδήποτε είναι όμως απαραίτητο δυνατόν να έχουν και στέρηση δικαιωμάτων σαν παρεπόμενη ποινή στο μέτρο που κάποιος καταδικαστεί με μικρότερη στερητική της ελευθερίας ποινή από ότι στο κακούργημα δηλαδή για πλημμέλημα κ.τ.λ. Σε αυτήν την περίπτωση θα έχουμε στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων παύουν οι καταδικασθέντες επαναλαμβάνω σε δημόσια διαδικασία από δικαστήριο παύουν να έχουν τις προϋποθέσεις του άρθρου 55 του συντάγματος και θα εκπέσουν αυτοδικαίως». Όσον αφορά την αυτοδίκαιη έκδοση ο κ. Δερβιτσίωτης ανέφερε ότι «η αυτοδίκαιη έκδοση διαπιστώνετε από το ανώτατο ειδικό δικαστήριο του άρθρου 100 δηλαδή θέλουμε και μια δεύτερη διαδικασία δικαστική η οποία θα ελέγξει και θα εξετάσει την έλλειψη των προϋποθέσεων του άρθρου 55 που είναι οι προϋποθέσεις για να είναι κάποιος βουλευτής. Πρέπει να είναι Έλληνας πολίτης να έχει συμπληρωμένο το 25 έτος και να έχει τα πολιτικά του δικαιώματα, να έχει δηλαδή την ικανότητα του εκλέγειν και του εκλέγεσθε. Αν λοιπόν έχουμε ποινή στερητική των πολιτικών δικαιωμάτων για να εκπέσουν της βουλευτικής έδρας θα πρέπει να έχουμε απόφαση του ανώτατου ειδικού δικαστηρίου. Θέλω να πω δηλαδή ότι δεν γίνετε αυτόματα με την ίδια απόφαση. Τώρα το αμετάκλητο αφορά στην εξάντληση των βαθμίδων απονομής της δικαιοσύνης υπό την έννοια ότι δεν θα υπάρχει ένδικο μέσο ή ειδικό ένδικο βοήθημα να ανατρέψει ή να μεταβάλει την απόφαση με την οποία πιστοποιείτε η απόδειξη της ενοχής τους».

Η άσκηση των καθηκόντων και οι αποδοχές χάνονται μόνο όταν χαθεί η βουλευτική ιδιότητα

Ερωτηθείς ο καθηγητής για το τι μπορεί να γίνει μέχρι να γίνει το δικαστήριο, αναφορικά με τα θέματα που θα τεθούν προς ψήφιση την στην Βουλή και αν θα μπορέσουν να ψηφίσουν σημείωσε ότι «Δεν έχουμε κανόνα για αυτό έχουμε ένα κανόνα, έχουμε προβλέψει στον κανονισμό της βουλής  την συμμέτοχη βουλευτών οι οποίοι βρίσκονται σε αποστολή στο εξωτερικό. Οι οποίοι μπορούν συνήθως με τηλεομοιοτυπία –φαξ το λένε επιστολική ψήφο  κ.τ.λ δεν είναι ακριβώς έτσι είτε και επιστολικά, μπορούν να μετάσχουν στην ψηφοφορία μακρόθεν από εκεί που βρίσκονται, δεν προβλέπετε κάτι για βουλευτή ο οποίος έχει προφυλακιστεί. Το θέμα μας είναι  και σε ότι αφορά την άσκηση των καθηκόντων και σε ότι αφορά τις αποδοχές στο σύνολο είναι ότι αυτά χάνονται μόνον αν υπάρχει απώλεια της βουλευτικής ιδιότητας . Εδώ δεν το έχουμε ρυθμίσει, δεν υπάρχει κανόνας που να μας υποδείξει τι πρέπει να κάνουμε. Τίθεται λοιπόν ένα ζήτημα για το αν μπορούμε να πάρουμε τώρα και εκ το υστερών ένα μέτρο και να το εφαρμόσουμε. Είμαι με την γνώμη που λέει ότι δεν απαγορεύεται μόνο η αναδρομικότητα του ποινικού νόμου στο μέτρο που ο κανόνας θα καταστήσει δυσχερέστερη την κατάσταση του υποκειμένου της συμπεριφοράς αυτής, τότε νομίζω ότι ο κανόνας αυτός δεν έχει αναδρομική ισχύει. Δηλαδή θα πρέπει να είναι για τον επόμενο βουλευτή αν και οπότε βρεθεί κατηγορούμενος βουλευτής όχι για αυτούς  προ ευκαιρία και με αφορμή των όποιον φτιάχνουμε τον κανόνα . Η νομολογία των δικαστηρίων μας έχει δεχτεί και την μια εκδοχή έχει δεχτεί και την άλλη. Δηλαδή είναι θέμα ανοιχτό ακόμα προς συζήτηση αυτό το πράγμα».     

Όσον αφορά την φημολογούμενη παραίτηση των Βουλευτών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και αν προβλέπεται η λειτουργία της Βουλής με λιγότερους από τους 300 Βουλευτές ο κ. Δερβιτσίωτης διευκρίνισε ότι «Η Παραίτηση σύμφωνα με το άρθρο 60 παράγραφος 2 είναι δικαίωμα του βουλευτή, συντελείτε υποβάλετε γραπτά , συντελείτε μόλις υποβληθεί στο προεδρείο της βουλής και δεν χωρεί ανάκληση. Δηλαδή δεν μπορεί να πει ο βουλευτής μετάνιωσα. Σε αντίθεση την παραίτηση που μπορεί να υποβάλει οποιοσδήποτε άλλος στο δημόσιο  που απαιτείτε να υπάρξει παρέλευση χρονικού διαστήματος κ.λ.π.».                 «Εδώ λοιπόν έχουμε καταρχάς ένα λειτουργικό λειτούργημα του βουλευτή» υπογράμμισε και πρόσθεσε ότι  «Ο βουλευτής μπορεί να παραιτηθεί οποτεδήποτε για τους δικούς του λογούς άρα δεν βλέπουμε για ποιο λόγο να μην μπορεί να μην παραιτηθεί και ο κύριος Μιχαλολιάκος στο μέτρο που επιθυμεί. Εδώ έχει συναρτηθεί και γίνετε όλη αυτή η συζήτηση διότι και ο ίδιος ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής απείλησε ότι μπορεί να το κάνει ή τουλάχιστον έτσι λεχτικέ κατακόρων,  ότι θα προβλέπετε να παραιτείτε κάθε δίμηνο έτσι ώστε να έχουμε αναπληρωματικές εκλογές σε αυτές τις εκλογικές περιφέρειες. Υπενθυμίζω ότι απαιτείται ότι όλοι οι  συνυποψήφιοι του βουλευτή που παραιτείτε οι συνυποψήφιοι του στο ίδιο ψηφοδέλτιο, οι οποίοι δεν εξελέγησαν και είναι επιλαχόντες  αναπληρωματικοί δηλαδή του βουλευτή θα πρέπει να παραιτηθούν και αυτοί μόνον τότε μπορεί να οδηγηθούμε σε αναπληρωματική εκλογή». «Γίνετε μια διαδικασία  να θεωρηθεί ότι είναι δυνατόν ο κοινός νομοθέτης να απαγορεύσει την αναπληρωματική εκλογή. Δεν έχω αυτήν την εικόνα έχω  την εικόνα ότι το σύνταγμα το ίδιο προβλέπει και όχι με σαφή τρόπο τις αναπληρωματικές εκλογές εκείνο παντός που μπορεί οπωσδήποτε να κάνει ο νομοθέτης  και τώρα ακόμα είναι να ρυθμίζει την κατάσταση με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε, εάν υπάρχει ένας αριθμός βουλευτών που παραιτούνε κατά την διάρκεια μιας συνόδου δηλαδή της ετήσιας σύγκλησης της βουλής σε ολομέλεια από τον Οκτώβριο μέχρι και το  Μάιο, Ιούνιο τότε εκεί γύρω στο τέλος της βουλευτικής περιόδου τον Ιούνιο ας πούμε ή την οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή εκτιμήσει, μπορεί να βάλει την ταυτόχρονη διενέργεια  σε τέσσερις , πέντε ή δεκαπέντε εκλογικές περιφέρειες αναπληρωματικών εκλογών» σημείωσε.

«Ταυτόχρονη διενέργεια αναπληρωματικών εκλογών ακριβώς για να μην ταχυπορούμαστε με αυτό το πράγμα. Στην συζήτηση έχει τεθεί και το επιχείρημα ότι επειδή οι αναπληρωματικές εκλογές είναι στο χέρι του κοινού νομοθέτη είναι δυνατόν να απαγορευτούν  γιατί το ίδιο το σύνταγμα έχει ένα ακραίο όριο στην συζήτηση έχει τεθεί επειδή οι αναπληρωματικές εκλογές είναι στα χέρια του κοινού νομοθέτη είναι δυνατόν να απαγορευτούν. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί  γιατί το ίδιο το σύνταγμα έχει βάλει ένα ακραίο όριο για τις αναπληρωματικές εκλογές. Λέει δηλαδή ότι αν είμαστε στο τέταρτο και  τελευταίο  έτος της κοινοβουλευτικής περιόδου στο τέταρτο και τελευταίο έτος, γιατί η κοινοβουλευτική περίοδος έχει τέσσερα έτη τότε για να γίνουν αναπληρωματικές εκλογές θα πρέπει ο αριθμός των κενών εδράνων να είναι μεγαλύτερος του ενός πέμπτου του όλου αριθμού των βουλευτών δηλαδή χρειαζόμαστε εξήντα βουλευτές εξήντα κενά βουλευτικά  έδρανα. Άρα  ο κοινός νομοθέτης δεν μπορεί να απαγορεύσει τις αναπληρωματικές  εκλογές και αυτό είναι ένα επιχείρημα που αντιδιαστέλει με αυτήν την διάταξη του συντάγματος. Μπορεί όμως επαναλαμβάνω, να θέτει την διαδικασία πύρωσης των κενών εδράνων υπό το πρίσμα διεξαγωγής τους σε συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Τώρα αν μπορεί η βουλή να λειτουργήσει? Βεβαίως και μπορεί και το όριο των βουλευτών κάτω από το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει η βουλή μας το δίνει ακριβώς. Η διάταξη με τις αναπληρωματικές εκλογές που μας λέει ότι μπορούμε να έχουμε λειτουργία βουλής έστω τον τέταρτο χρόνο, έχοντας αυτόν τον αριθμό βουλευτών. Είναι το άρθρο 53 το οποίο στην παράγραφο 2  ορίζει ρητά ( βουλευτική έδρα που κενώθηκε μέσα στο τελευταίο έτος της περιόδου δεν συμπληρώνετε με αναπληρωματική εκλογή όταν απαιτείτε  κατά τον νόμο εφόσον οι κενές έδρες  δεν είναι περισσότερες από το ένα πέμπτο των βουλευτών δηλαδή εξήντα βουλευτές» κατέληξε.

ΜΚ: Και αν έχουμε παραίτηση της κεντρικής ομάδας της Χρυσής Αυγής, αν παρατηθούν και οι αναπληρωματικοί εκεί θα έχουμε εκλογές στις συγκεκριμένες περιφέρειες;

Α.Δ.: «Αν παραιτηθούν όλοι μαζί σημαίνει ότι έχουν αποδεχτεί εξωκοινοβουλευτικό ρολό και κοινοβουλευτικό τέλος πάντων καλό είναι να μην απαντήσω σε αυτό. Η πιθανολόγηση εάν παραιτηθούν όλοι, θα οδηγήσουν σε γενικές βουλευτικές εκλογές δεν επαληθεύετε συνταγματικά δεν μπορούν να γίνουν γενικές βουλευτικές εκλογές επειδή παραιτούνται είκοσι τριάντα ή σαράντα  βουλευτές  θα γίνουν μόνο αναπληρωματικές εκλογές.  Για ποιο λόγο θα το κάνουν;  Είναι πλέον θέμα δικό τους πως σταθμίζουν το δικό τους κομματικό συμφέρον  δεν μπορώ να απαντήσω εγώ για αυτούς».

Αναφορικά με την θεωρία των άκρων ο κ. Δερβιτσίωτης σχολιάζοντας ανέφερε ότι «πολλοί βιάστηκαν να που ότι άκρα δεν υπάρχουν, είναι βέβαιο ότι  στην φύση και στην φιλοσοφία άκρα υπάρχουν. Δηλαδή ας πούμε το θράσος και η δειλία είναι δυο άκρα τα οποία υποδηλώνουν εντελώς αντιτιθέμενες συμπεριφορές. Ο Αριστοτέλης μας υπέδειξε την μεσότητα του θάρρους, άρα φιλοσοφικά  και στην φύση, η δειλία και το θάρρος και το θράσος διαπιστώνονται τόσο σε επίπεδο έννοιας όσο και σε επίπεδο συμπεριφοράς, άρα αυτοί που λένε ότι η θεωρεία των ακρών είναι εσφαλμένη δεν εννοούν ότι δεν υπάρχουν άκρα. Εννοούν αν πρέπει να δούμε, αν η συμπεριφορά αυτού που βρίσκετε στα άκρα είναι βλαπτική ή όχι για τον εαυτό του αλλά κυρίως και για τους άλλους. Αυτό εδώ δηλαδή το πράγμα να δούμε την βλαπτική συμπεριφορά των ακρών. Βεβαίως και μπορούμε να το δούμε βεβαίως και μπορούμε να το κάνουμε αλλά να γνωρίζουμε τι και πως οριοθετούμε το άκρο. Στο πολιτικό φάσμα τα άκρα ορίζονται με δυο τρόπους οι ποιο πολλές φορές είναι τρόπου που το αποτέλεσμα τους δεν συμπίπτει. Ο ένας τρόπος είναι να παίρνουμε τις ιδέες των πολιτικών κομμάτων και να φτιάχνουμε μια κλίμακα αναλόγως πόσο οι ιδέες αυτές συνοδεύονται από πράξεις νεοελληνικού ακτιβισμού για να επιβληθούν. Αναλόγως λοιπόν του κατά πόσο αυτός ο ακτιβισμός, τίθεται εκτός της νομιμότητας όσο περισσότερο μάλλον τίθεται εκτός νομιμότητας, τόσο περισσότερο αυτό είναι ένα ακραίο κόμμα. Αυτή είναι η μια εκδοχή την οποία μπορεί άνετα να την παρακολουθήσει ο εισαγγελέας της υπηρεσίας και να την έχουμε σε επίπεδο  ποινικής νομοθεσίας εντός των ορίων της νομιμότητας.  Η άλλη εκδοχή για βρούμε τι είναι άκρο, δεν ορίζετε από το πρόγραμμα τις αρχές και τις ιδέες ενός κόμματος, ορίζετε από το τι έχω αριστερά μου και τι έχω δεξιά μου, για παράδειγμα έχω τρία κόμματα. Το ένα είναι κέντρο, το άλλο είναι κέντρο δεξιό και το άλλο είναι δεξιό. Τα άκρα ορίζονται από το κόμμα που έχει κεντροδεξιές ιδέες  και από το άλλο που έχει συντηρητικές ιδέες και το μέσον λοιπόν βρίσκετε στο κεντροδεξιό κόμμα. Αυτό το οποίο μπορούμε να το διαπιστώσουμε στο Ηνωμένο Βασίλειο στην Μεγάλη Βρετανία, τα άκρα εδώ δεν έχουν συμπεριφορά εκτός νομιμότητας,  αρά αυτό το οποίο λέμε κομματικό άκρο. Δεν είναι αυτό ακριβώς που θα θέλαμε να είναι στο μέτρο που θα θέλαμε να το περιορίσουμε. Κάθε φορά εκείνο το οποίο κοιτάζουμε για να βρούμε το άκρο είναι κατά ποσόν η συμπεριφορά μελών, οπαδών, βλάπτει η τείνει να βλάψει το δημοκρατικό σύστημα. Γα να το κάνουμε αυτό όμως θα πρέπει να φύγουμε από τον ποινικό νόμο, θα πρέπει να φύγουμε από τον εισαγγελέα, θα πρέπει να φύγουμε από το ποινικό σύστημα και να πάμε σε ένα σύστημα συνταγματικού δικαστηρίου, συνταγματικής δικαιοσύνης, που θα αποφαίνεται πλέον δικούς της ιδιαίτερους όρους την βλαπτικότητα ή όχι των πράξεων μελών των κομμάτων».

ΚΙΝΕΖΟΥ ΜΑΡΙΝΑ