Εκατοντάδες μαθητές θύματα ενδοσχολικής βίας

 

Ενημερωτική ημερίδα με θέμα «Ενδοσχολική βία και εκφοβισμός: αιτίες, επιπτώσεις, αντιμετώπιση» πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του 1ου Μειονοτικού Σχολείου Κομοτηνής, από το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης – Europe Direct Κομοτηνής, την Παρασκευή το πρωί,  με στόχο την ενημέρωση – κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με μελέτες, ποσοστό 7%-15% των μαθητών στα δημοτικά σχολεία  πέφτουν θύματα βίας από συμμαθητές τους.

   «Τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας έχουμε αρχίσει να μελετάμε τα ζητήματα της ενδοσχολικής βίας, έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται τέτοια περιστατικά και πλέον να τα αναγνωρίζουμε σαν τέτοια» τόνισε ο επίκουρος καθηγητής κοινωνικής εργασίας Χάρης Ασημόπουλος  και εξήγησε «να αντιμετωπίζουμε περιστατικά βίας ανάμεσα στους μαθητές στα σχολεία μας. Έχουν γίνει έρευνες, έχουν ξεκινήσει βέβαια με μεγάλη καθυστέρηση στη χώρα μας, αλλά από το 2001 και μετά φαίνεται ότι περίπου το 7%-15% των μαθητών από το δημοτικό σχολείο γίνονται θύματα βίας στα σχολεία και ένα 5% περίπου των μαθητών είναι μαθητές που ασκούν βία στους συμμαθητές τους. Αυτά είναι ποσοστά, αν τα μετατρέψουμε σε απόλυτους αριθμούς μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι εκατοντάδες τα παιδιά στα σχολεία μας που θυματοποιούνται και αντιμετωπίζουν τις δύσκολες και σοβαρές επιπτώσεις της βίας στη ζωή τους».

    Σκιαγραφώντας το προφίλ του παιδιού που ασκεί βία στον συμμαθητή του ανέφερε ότι «Έχουν γίνει μελέτες και δείχνουν ότι τα παιδιά που ασκούν βία είναι παιδιά που έχουν μια τάση να είναι συναισθηματικά ανώριμα, είναι παιδιά τα οποία δεν έχουν συναίσθηση, δεν μπορούν να νιώσουν δηλαδή πώς αισθάνεται το άλλο παιδί, είναι παιδιά που δεν νιώθουν τύψεις γι’ αυτό που κάνουν, είναι πολύ παρορμητικά και είναι παιδιά που γίνονται χειριστικά δηλαδή μπορούν πολύ εύκολα να ξεφύγουν από δύσκολες καταστάσεις και να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε δικαιολογία στους ενήλικες». «Αντίστοιχα τα παιδιά που γίνονται θύματα βίας έχει φανεί ότι είναι παιδιά που και αυτά είναι συναισθηματικά ανώριμα, είναι παιδιά που είναι υπέρ προστατευμένα από τις οικογένειές τους και από τους γονείς τους, δεν έχουν ομαδική νοοτροπία, δεν είναι ανταγωνιστικά παιδιά και είναι συνήθως τα παιδιά που είναι μοναχικά και απομονωμένα στο σχολείο και από την ομάδα. Βέβαια δεν είναι μόνο τα παιδιά που είναι θύματα και τα παιδιά που είναι θύτες, όταν υπάρχει ένα περιστατικό εκφοβισμού γίνεται μέσα στο σχολείο, εμπλέκει όλο το σχολικό οργανισμό, όλη τη σχολική κοινότητα και είναι πολλοί που είναι παρατηρητές και μάρτυρες αυτού που συμβαίνει ανάμεσα στα δυο παιδιά. Οπότε όλα τα παιδιά στο σχολείο παίρνουν ένα ρόλο όταν γίνεται ένα τέτοιο περιστατικό, είναι το παιδί που είναι θύματα, το παιδί που είναι θύτης-το παιδί δηλαδή που ασκεί τη βία- και είναι και τα παιδιά παρατηρητές, που άλλοι παρατηρητές μπορεί με τη στάση τους να ενισχύουν το φαινόμενο ή άλλοι να το αποτρέπουν» σημείωσε και πρόσθεσε ότι  «Οπότε ανάλογα, αν αναπτύξουμε προγράμματα πρόληψης και στοχεύουμε στο να αναπτύξουν όλοι οι μαθητές μια στάση τέτοια που να αποδυναμώνει το φαινόμενο πιστεύουμε ότι μπορούμε να το διαχειριστούμε και να το μειώσουμε στα σχολεία».

     Ερωτηθείς για το αν τέτοιου είδους περιστατικά έπεσαν στην αντίληψη του υπογράμμισε ότι «Είναι πολλά τα περιστατικά, δεν είναι θέμα να έχει πέσει στη δική μου αντίληψη αλλά καταγράφονται και στον Τύπο. Πριν ένα μήνα είχαν γράψει οι εφημερίδες για ένα περιστατικό, όχι στην Ελλάδα βέβαια, μιας κοπέλας που αυτοκτόνησε εξαιτίας ηλεκτρονικού εκφοβισμού. Τα παιδιά έχουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις ψυχοκοινωνικού τύπου από τον εκφοβισμό. Τα παιδιά που θυματοποιούνται μπορεί να αναπτύξουν αγχώδεις διαταραχές, να αναπτύξουν μετατραυματική διαταραχή του στρες, κάποια από αυτά τα παιδιά κινδυνεύουν να αναπτύξουν πολύ σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές, παιδική κατάθλιψη δηλαδή, κάποια από αυτά αυτοκτονικό ιδεασμό δηλαδή να σκέφτονται να βάλουν τέλος στη ζωή τους και κάποια να κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας που μπορεί να είναι και κάποιες επιτυχημένες όπως αυτή που σας είπα πριν».

      «Πλέον και στη χώρα μας είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ψυχικής υγείας, παλαιότερα δεν ήμασταν τόσο πολύ. Επίσης παλαιότερα επικρατούσαν και κάποιες λανθασμένες κοινωνικές αντιλήψεις για τα θέματα της βίας και του εκφοβισμού π.χ. έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά, τα παιδιά μόνο αν τσακωθούν μεταξύ τους θα μεγαλώσουν φυσιολογικά, αν το παιδί που δέχεται βία καταφέρει να ανταποδώσει μόνο τότε θα σταματήσει τον εκφοβισμό» τόνισε και πρόσθεσε ότι  «Είναι τελείως λανθασμένες αντιλήψεις. Είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι πλέον, αναγνωρίζουμε αυτά τα θέματα, θέλουμε τα παιδιά μας να τα προστατεύουμε». «Επίσης έχει φανεί ότι μεγάλα κοινωνικά προβλήματα ενισχύουν το φαινόμενο» όπως υποστήριξε και ανέφερε παραδείγματα  «π.χ. η οικονομική κρίση που ζούμε».    «Εμείς οι μεγάλοι ζούμε πολλές απώλειες με την οικονομική κρίση, απώλεια εισοδήματος, απώλεια εργασίας, απώλεια σχέσεων, απώλεια αυτοεκτίμησης. Όλες αυτές οι απώλειες είναι μεγάλοι παράγοντες στρες για μας τους μεγάλους. Αυτό επηρεάζει την οικογενειακή ατμόσφαιρα, τη συναισθηματική ατμόσφαιρα στην οικογένεια. Όμως εμείς οι μεγάλοι δεν μιλάμε γι’ αυτά που μας συμβαίνουν, αισθανόμαστε και κάποια ενοχή γι’ αυτό που μας συμβαίνει στα παιδιά μας. Τα παιδιά δεν έχουν εξηγήσεις για κάτι που καταλαβαίνουν ότι έχει αλλάξει στο σπίτι, στη συναισθηματική ατμόσφαιρα. Πιέζονται ψυχικά και συναισθηματικά και τα παιδιά για να διαχειριστούν αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που έχουν μπορεί να προχωρήσουν και να κάνουν πράξεις, δηλαδή να κάνουν αυτό που εμείς λέμε στο χώρο της ψυχικής υγείας, να εκδραματίσουν. Δεν μπορούν να σκεφτούν το τι συμβαίνει αλλά κάνουν πράξεις για κάτι που αισθάνονται κι αυτές οι πράξεις μπορεί να είναι άσκηση βίας στο σχολείο» δήλωσε.