Η ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ.email:www.taneatisthrakis.blogspot.com-email:taneatisthrakis@gmail.com. ΤΗΛ-FAX:25313-03353 KIN:6981464680

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014



                        ( ΙΑΤΡΙΚΑ- ΥΓΕΙΑ). ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΙΚΗ ΦΟΒΙΑ
                         ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ ΣΟΦΙΑ ΤΣΙΑΛΙΚΗ

           Οδοντιατρική φοβία ή φοβία για τον οδοντίατρο είναι ο φόβος απέναντι στην οδοντιατρική φροντίδα και θεραπεία ή στο οδοντιατρικό επάγγελμα γενικότερα. Ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού διακατέχεται από διαφορετικό βαθμό φόβου, ωστόσο μόνο άτομα που είχαν στο παρελθόν μια αρνητική οδοντιατρική εμπειρία μπορούν να χαρακτηριστούν «φοβικοί».Όλοι οι υπόλοιποι ανήκουμε στην ευρύτερη ομάδα των διαρκώς σκεπτόμενων ανθρώπων του σήμερα, οι οποίοι είμαστε απλά ανίσχυροι να διακόψουμε τη διαρκή ροή –αρνητικών, κυρίως- σκέψεων, όπως επίσης να δείξουμε εκτίμηση κι εμπιστοσύνη σε ένα ανθρώπινο ον έξω από τον εαυτό. 
           Όσοι πραγματικά ανήκουν στην κατηγορία των φοβικών ασθενών που βίωσαν στο παρελθόν μια οδυνηρή, οδοντιατρικού χαρακτήρα, εμπειρία, αποτελούν άτομα με ανάγκη αντιμετώπισης της ιδιαίτερης αυτής  κατάστασης που χρήζει ειδικής αγωγής είτε συντηρητικής, είτε φαρμακευτικής, είτε συνδυασμού και των δύο.
                          Σύμφωνα με τα παραπάνω και από έρευνες που έγιναν στην Αμερική διαπιστώθηκε ότι η συμπεριφορά του επαγγελματία απέναντι στον ασθενή είχε άμεση σχέση με το αν μια τραυματική οδοντιατρική εμπειρία είναι ικανή να δημιουργήσει από μόνη της την αντίστοιχη φοβία. Διαπιστώθηκε πως όταν ο οδοντίατρος ήταν ζεστός και φιλικός, με πραγματικό ενδιαφέρον για τον ασθενή ακόμα και οι πολύ οδυνηρές οδοντιατρικές πράξεις δεν καταγράφονταν στο υποσυνείδητο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, ψυχρές και απρόσωπες συμπεριφορές από οδοντιάτρους ήταν ικανές να προκαλέσουν μακροχρόνιες αρνητικές μνήμες σχετικές με την οδοντιατρική πράξη, πράγμα που επιδείνωνε σταδιακά τις ήδη υπάρχουσες αρνητικές εμπειρίες ή σκέψεις των ασθενών.
           Στο σημείο αυτό και όσον αφορά τις αρνητικές σκέψεις πρέπει να τονιστεί ο εξαιρετικά σημαντικός ρόλος των γονιών απέναντι στην παιδική συμπεριφορά καθώς τα παιδιά από τη γέννησή τους και μετά όχι μόνο υιοθετούν μεγάλο κομμάτι της γονεικής σκέψης και συμπεριφοράς, αλλά πολλές φορές την ενισχύουν προς το χειρότερο, αποτελώντας τελικά ασθενείς που σε καμία περίπτωση δε θα συνεργαστούν με τον οδοντίατρο διότι έχουν από το σπίτι εκπαιδευτεί ώστε να γίνουν φοβικοί. Ειδικότερα στη χώρα μας η απειλή της ένεσης ή η παραστατική διήγηση μιας οδυνηρής εμπειρίας από κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία, παρουσία παιδιών ,αποτελεί ακόμα πρόβλημα για τον επαγγελματία οδοντίατρο, είτε αυτό γίνεται ακούσια είτε για εκφοβισμό.
   Πολλοί φοβικοί ασθενείς που αποφεύγουν την οδοντιατρική πρόληψη και φροντίδα με κάθε τρόπο, είναι καταδικασμένοι να επισκεφτούν τον οδοντίατρο μόνο όταν πονέσουν και ως έκτακτα περιστατικά.. Το γεγονός αυτό από μόνο του αυξάνει το στρες των ατόμων αυτών γιατί έχει ήδη επέλθει πόνος πριν ακόμα επισκεφτούν το οδοντιατρείο. Επίσης αυξάνει αυτόματα την πιθανότητα  οδοντικής αναπηρίας από εξαγωγές δοντιών που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να διατηρηθούν στον οδοντικό φραγμό για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, την πιθανότητα  καρδιολογικών επιπλοκών λόγω αύξησης του μικροβιακού φορτίου του στόματος και προκαλεί αδυναμία έγκαιρης διάγνωσης καρκίνου του στόματος, ειδικότερα σε καπνιστές.
                                                                                                           
 Ο φαύλος κύκλος πόνου-φόβου  είναι πολύ δύσκολο να σπάσει, ειδικά αν ο ασθενής δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει ο ίδιος να συνεργαστεί με τον επαγγελματία οδοντίατρο πρώτα σε συντηρητικό επίπεδο και κατόπιν σε περισσότερο επεμβατικές πράξεις. Ουσιαστικά δηλαδή, επιδιώκουμε την επανατοποθέτηση του ασθενούς απέναντι στην οδοντιατρική πράξη, δημιουργώντας-συνήθως με πολύ κόπο και υπομονή-καινούριες θετικές εμπειρίες που έχουν την ισχύ να αντικαταστήσουν εκείνες του παρελθόντος .Γιαυτό το λόγο χρειάζεται πολύς και ποιοτικός χρόνος με τον ασθενή. Τον τελευταίο λόγο έχει η φαρμακευτική αγωγή που ξεκινά με ελαφρά ηρεμιστικά  καθώς και η σχετική αναλγησία (ενδοφλέβια μιδαζολάμη) παρουσία αναισθησιολόγου που ορισμένα νοσοκομεία της χώρας μας ήδη υποστηρίζουν κυρίως για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου